Η έκδοση όλων των έργων του Αριστοτέλη απευθύνεται στον αναγνώστη που θέλει να διαβάσει το έργο του φιλοσόφου, δίχως να είναι ειδικός στη φιλοσοφία, αλλά και στους φοιτητές και τους καθηγητές, που μπορούν πλέον να αναφέρονται σε μια ελληνική χρηστική έκδοση, ενιαία και επιστημονικά ενημερωμένη. Το κάθε έργο εκδίδεται με την ευθύνη ενός επώνυμου ειδικού και περιλαμβάνει το αρχαίο κείμενο του Αριστοτέλη και τη μετάφρασή του, καθώς και εισαγωγή, σύνοψη της επιχειρηματολογίας κάθε κεφαλαίου, σύντομα σχόλια και σημειώσεις, βιβλιογραφία, γλωσσάρι, και ευρετήριο ονομάτων και αρχαίων χωρίων. Τα έργα του Αριστοτέλη καταλαμβάνουν 22 τόμους, ο τελευταίος εκ των οποίων είναι ένα λεξικό βασικών αριστοτελικών εννοιών.

Η έκδοση όλων των έργων του Αριστοτέλη απευθύνεται στον αναγνώστη που θέλει να διαβάσει το έργο του φιλοσόφου, δίχως να είναι ειδικός στη φιλοσοφία, αλλά και στους φοιτητές και τους καθηγητές, που μπορούν πλέον να αναφέρονται σε μια ελληνική χρηστική έκδοση, ενιαία και επιστημονικά ενημερωμένη. Το κάθε έργο εκδίδεται με την ευθύνη ενός επώνυμου ειδικού και περιλαμβάνει το αρχαίο κείμενο του Αριστοτέλη και τη μετάφρασή του, καθώς και εισαγωγή, σύνοψη της επιχειρηματολογίας κάθε κεφαλαίου, σύντομα σχόλια και σημειώσεις, βιβλιογραφία, γλωσσάρι, και ευρετήριο ονομάτων και αρχαίων χωρίων. Τα έργα του Αριστοτέλη καταλαμβάνουν 22 τόμους, ο τελευταίος εκ των οποίων είναι ένα λεξικό βασικών αριστοτελικών εννοιών.Η μετάφραση και η έκδοση των έργων του Αριστοτέλη είναι έργο της Εταιρείας Μελέτης των Επιστημών του Ανθρώπου και υλοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Την ευθύνη της έκδοσης έχει ο Γεράσιμος Κουζέλης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και την επιστημονική διεύθυνση ο Βασίλης Κάλφας, Καθηγητής στο ΑΠΘ και ο Παντελής Μπασάκος, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ο όρος αρνητικό χρησιμοποιείται στην ψυχαναλυτική ορολογία συνήθως ως απαξιωτικός προσδιορισμός. Όμως ο Φρόυντ είχε την αντίληψη ότι είναι μια κρίσιμη έκφραση, η οποία δεν συνδέεται μόνο με παθολογικές διεργασίες, αλλά διατρέχει ολόκληρη την ψυχική ζωή. Εκείνος που επεξεργάστηκε ιδιαίτερα το «αρνητικό» είναι ο Αντρέ Γκρην. Εκκινώντας από τη φιλοσοφική σκέψη του Χέγκελ τις ψυχαναλυτικές συνεισφορές του Winnicott, του Bion και άλλων, αλλά αντλώντας και από πλούσια κλινική εμπειρία, ο Γκρην οργάνωσε μια πολυεπίπεδη έννοια που άνοιξε νέες προοπτικές στην ψυχαναλυτική πράξη και σκέψη.Ωστόσο το αρνητικό παραμένει μια «σκοτεινή», «δύσβατη» οντότητα που συχνά οδηγεί σε παρανοήσεις. Στα άρθρα που συναπαρτίζουν αυτό τον τόμο αποτυπώνεται ο πλούτος αυτής της έννοιας, οι πολυσήμαντες εκφάνσεις της, οι κλινικές εφαρμογές της, οι αντιπαραθέσεις που τη συνοδεύουν και φωτίζεται η λειτουργική της αξία.

Ο παρών συλλογικός τόμος, που επιμελήθηκαν οι Ειρήνη Σηφάκη, Άννα Πούπου και Αφροδίτη Νικολαΐδου, αποτελεί προϊόν μιας συνεργασίας που προέκυψε μέσα από κοινές αναζητήσεις και προβληματισμούς που αφορούν τον κινηματογράφο τόσο ως τρόπο καταγραφής και θέασης του αστικού τοπίου όσο και ως πολιτισμική πρακτική που καθορίζεται από μια προνομιούχα σχέση με την πόλη. Πρόκειται, λοιπόν για μια πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης των θεματικών που αναδύονται μέσα από αυτή σχέση. Στόχος της έκδοσης είναι μέσα από αυτή την παρουσίαση διαφορετικών αντικειμένων και προσεγγίσεων να δώσει μια πρώτη εικόνα του εύρους του νέου αυτού διεπιστημονικού πεδίου που καταγράφεται με μεγάλη δυναμική στη διεθνή βιβλιογραφία. Αντικείμενα μελέτης των κειμένων που περιλαμβάνονται σε αυτό τον τόμο είναι η εικονογραφία της κινηματογραφημένης πόλης, η μετατροπή του αστικού χώρου σε κινηματογραφικό ντεκόρ κατά τη διάρκεια παραγωγής μιας ταινίας, η γενεαλογία και δημιουργία της νοηματικής συστοιχίας που συνδέει την πόλη με τον κινηματογράφο και τη νεωτερικότητα σε θεωρητικά κείμενα της πολιτισμικής κριτικής, η ιστορική πορεία της κινηματογραφικής αίθουσας ως σημείο συνάντησης της πόλης και του κινηματογράφου, η σχέση του δικτύου των κινηματογραφικών φεστιβάλ με τις πόλεις που τα φιλοξενούν κ.ά.Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται πρωτότυπες μελέτες αλλά και αναδημοσιευμένα κείμενα αναγνωρισμένων ακαδημαϊκών του εξωτερικού που έχουν συμβάλει σημαντικά στο πεδίο αυτό όπως η Giuliana Bruno (Harvard University), η Νία Περιβολαροπούλου (Essen Universitat), ο Laurent Creton (Paris 3 - Universite de la Sorbonne Nouvelle), ο Julian Stringer (Nottingham University) και η Paula Massood (Brooklyn College).

Η καταιγιστική εισβολή των εικόνων στη ζωή μας έχει καταλυτικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της σκέψης μας. Η σχεδόν καθολική οπτικοποίηση των κάθε μορφής πληροφοριών αλλά και γνώσεων συνηγορεί σε μια μετατόπιση του σημείου όρασης των εκπαιδευτικών προγραμμάτων γενικά και της καλλιτεχνικής παιδείας ειδικότερα. Ο όρος οπτικός πολιτισμός, που αφορά στη σύγχρονη τέχνη που παράγεται με πολλά διαφορετικά στοιχεία και μέσα, οδηγεί στην προσέγγισή της από διαφορετικούς δρόμους, συχνά ανοίκειους για μεγάλο αριθμό ατόμων. Ο τρόπος προσέγγισης και κατανόησης των διαφορετικών αυτών παραγωγών είναι αντικείμενο διερεύνησης των προγραμμάτων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στις μέρες μας. Αντικείμενο αυτού του συλλογικού τόμου είναι η κατάθεση των απόψεων – θέσεων διακεκριμένων πανεπιστημιακών δασκάλων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης επάνω στα μεταμοντέρνα πολιτιστικά προϊόντα και τους δημιουργούς τους και στον τρόπο που οφείλει να τα διαχειριστεί η εκπαίδευση. 

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει κείμενα για το σχολείο και την παθολογία του, τα οποία σηματοδοτούν την πορεία του στοχασμού, της ερευνητικής αναζήτησης αλλά κυρίως της τριανταπεντάχρονης πρακτικής του συγγραφέα ως σχολικού ψυχολόγου. Ο συγγραφέας, μέσα από τα κείμενά του, προτείνει μια άλλη ανάγνωση των βασικών προβλημάτων που ταλανίζουν το «υπαρκτό» σχολείο: τη «σχολικοειδή του απόφυση» (σχολική αποτυχία) και τη βία στο σχολείο. Και μια άλλη παρέμβαση η οποία στοχεύει όχι μόνο να προσαρμόσει το παιδί στο σχολείο αλλά κυρίως το σχολείο στο παιδί. O σχολικός ψυχολόγος καλείται να συμβάλει στην κριτική συνειδητοποίηση των εκπαιδευτικών φωτίζοντας τα κοινωνικά και θεσμικά αίτια της σχολικής αποτυχίας του λειτουργικού αναλφαβητισμού, της βίας και της παραβατικότητας. Καλείται επίσης να συμμετέχει στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού σχολείου αφού η επιστημονική έρευνα και το παιδαγωγικό πάθος πολλών πρωτοπόρων παιδαγωγών έχει καταδείξει πως ένα άλλο σχολείο είναι εφικτό, πως μπορούμε να θεραπεύσουμε το υπαρκτό σχολείο.

Τέταρτη ετήσια τιμητική διάλεξη προς τιμήν του νίκου Πουλαντζά (2010)

Η πρόσφατη – μετά το 1990 – αλβανική μετανάστευση προς την Ελλάδα υπήρξε εντυπωσιακή λόγω του πληθυσμιακού όγκου που μετακινήθηκε και ιδιαίτερη για έναν επιπλέον λόγο: για τον προσανατολισμό μόνιμης εγκατάστασης και τους ισχυρούς δεσμούς με το νέο περιβάλλον που ανέπτυξε ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών από την Αλβανία. Η μελέτη της Βασιλικής Παπαγεωργίου, βασισμένη σε εντατική και μακροχρόνια εθνογραφική έρευνα, φωτίζει όψεις αυτού του ζητήματος, εστιάζοντας σε μια συγκεκριμένη μεταναστευτική ομάδα, αυτή των εθνοτικά Ελλήνων της Αλβανίας («Βορειοηπειρωτών»). Προσφέροντας μια ανθρωπολογική θεώρηση της μεταναστευτικής εμπειρίας, που μεθοδολογικά προκρίνει την προσέγγιση μικροεπιπέδου – διαπλέκεται, ωστόσο, και διασυσχετίζεται με ευρύτερα πλαίσια αναφοράς μακροεπιπέδου –, επιχειρεί να καλύψει ένα σχετικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία των μεταναστευτικών μελετών. Έτσι, το βιβλίο συνομιλεί με την πιο πρόσφατη κοινωνική θεωρία που έχει αναπτυχθεί σε μια αγγλόφωνη, κυρίως, βιβλιογραφία γύρω από την επεξεργασία των εννοιών του τόπου, του πολιτισμού, της ταυτότητας σε συνθήκες μετακίνησης, και της ενσωμάτωσης, ως κοινωνικής και πολιτισμικής σχέσης των μεταναστών με τα νέα περιβάλλοντα όπου εγκαθίστανται. Ταυτόχρονα, τοποθετείται κριτικά πάνω στο ζήτημα της πολιτισμικής διαφοράς και των κινδύνων υποστασιοποίησής της από έναν άκρατο πολιτισμικό σχετικισμό που λανθάνει συχνά στις θεωρητικές προσεγγίσεις των μεταναστευτικών μελετών.

Το βιβλίο αυτό διερευνά τη σχέση της ρητορικής με το δράμα και ιδαίτερα τη θέση της στο έργο του Σοφοκλή. Από την αναλυτική προσέγγιση των τραγωδιών αναδεικνύεται το πράγματι έντονο ρητορικό και επικοινωνιακό στοιχείο τους, προκύπτει η αμφίθυμη στάση του δραματουργού απέναντι στη δύναμη του λόγου και τις τεχνικές της πειθούς, ενώ διανοίγονται και νέοι ερμηνευτικοί δρόμοι μέσω αυτής της οπτικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανίχνευση των φιλοσοφικών παραμέτρων που συνδέονται με το λόγο και τα επιχειρήματα στο έργο του Σοφοκλή, π.χ. η σχέση φύσης και νόμου, ρητορικής και ιατρικής, θεραπευτικού και νοσογόνου λόγου, και κυρίως η διερεύνηση των εννοιών της αλήθειας, του δόλου, της γνώσης, της πλάνης, της αυταπάτης, που σχετίζονται με την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Η θέση πως «οι κοινωνικοί επιστήμονες πατούν στους ώμους γιγάντων», όπως οι Μαρξ και Βέμπερ, θα συναντούσε μάλλον την απαρέσκεια, ειδικά του δεύτερου. Αυτό δεν αναιρεί το ότι και οι δυο ανήκουν στους κλασσικούς, στο έργο των οποίων «καθρεφτίζονται» και οι επερχόμενες γενιές. Η κοινωνία - ιδιαίτερα στην κρίση που περνά σήμερα - έχει πολλά να διδαχθεί από την πολύπλευρη ανάγνωση του έργου του Βέμπερ: ο γερμανός κοινωνιολόγος (1864-1920) μάς εισάγει στον μεθοδολογικό προβληματισμό των κοινωνικών επιστημών που συμπυκνώνεται στο ερώτημα: πώς μπορούμε να κατανοούμε και να εξηγούμε την πραγματικότητα με τον πληρέστερο δυνατό τρόπο, παρά και πέραν των πεποιθήσεών μας. Οι συμβολές του παρόντος συλλογικού τόμου, με τη συμμετοχή διεθνώς αναγνωρισμένων μελετητών, πραγματεύονται πτυχές του έργου του μεγάλου κλασσικού και παρέχουν αφετηρίες για την απομυθοποιητική διερεύνηση και το νηφάλιο αναστοχασμό ως προς το παρόν και το μέλλον της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει.

8.8.2038: «γενεθλιακόν» για τα ενενήντα μου χρόνια. Στο «κοσμοδρόμιο» της Αφροδίτης, ενός πλανήτη που απέχει 38 εκατομμύρια χιλιόμετρα ή πενήντα οκτώ ώρες από τη Γη. Μας κρατούν, με προσποιητή ευγένεια, εκατόν είκοσι λεπτά επιπλέον από την προγραμματισμένη στιγμή των αναχωρήσεων, στην αίθουσα «Αμοιβαίας Γνωριμίας», για μια από κοινού γυμνασία της σκέψης. Πρόκειται, διατείνονται οι Αφροδισιανοί, για «τυπική» συζήτηση που ανήκει στις υποχρεώσεις των επισκεπτών τους. Θα μου απευθύνουν εκατόν τόσες ερωτήσεις (δεν συγκράτησα τον ακριβή αριθμό), για την απάντηση των οποίων δεν απαιτούνται παραπομπές σε κείμενα συναδέλφων, γνωστών ή μη, παλαιότερων ή σύγχρονων. Θα κάνουν μόνοι τους ηλεκτρονικά την απαραίτητη ταξινόμηση και προσομοίωση.