Η άδολη ηλικία της ανθρωπότητας (ο προσωκρατικός Αιών) και ο χαμένος παράδεισος της φυσικής τάξης χωρομέτρησαν τον αγωνιστικό στίβο του Δημήτρη Λιαντίνη. Η αρχαϊκή μυθοπλασία στάθηκε αποκαλυπτική. Ο Λιαντίνης μίλησε για τα ιερά και τα όσια της ανθρώπινης ύπαρξης: τον Έρωτα και τον Θάνατο. Με γνώση και κυρίως με αίσθημα τραγικό, παραπέμποντας κατευθείαν στη σκέψη των μεγάλων ελλήνων κλασικών. Μελέτησε και όρισε το θάνατο ως γεγονός της ζωής. Έχοντας επίγνωση του τέλους, ρούφηξε τις στιγμές. Κολύμπησε προς τις όχθες, όπου οι προπάτορες, δίχως άσκοπες κραυγές ή έξαλλους θρήνους, έκαναν τέχνη και τρόπο μετρημένου βίου τον καημό του θανάτου.

Τα κείμενα του παρόντος τόμου έρχονται να συμβάλλουν στον διάλογο σχετικά με την παρουσία των σύγχρονων πολιτιστικών βιομηχανιών και των πρακτικών τους, όπως αυτές αναπτύσσονται, διαμορφώνονται ή αναδιαμορφώνονται στα πλαίσια των πολυδιάστατων σύγχρονων συντεταγμένων του τεχνοπολιτισμού. Η παραγωγή, προώθηση και κατανάλωση πολιτιστικών αγαθών και υπηρεσιών έρχονται αντιμέτωπες με τις προκλήσεις που θέτουν τα νέα δεδομένα της αποσωματοποιημένης, αποχωρικοποιημένης και αποδεσμευμένης από το χρόνο εμπειρίας, και καλούνται να αποδεσμευτούν από παρελθούσες τακτικές, υιοθετώντας χαρακτηριστικά, όπως η ανοικτότητα, η διαδραστικότητα, η συμμετοχικότητα και η εξατομίκευση. Η συζήτηση για τις εν λόγω πρακτικές και τις διερωτήσεις που αυτές θέτουν σε επίπεδο διαμοιρασμού του πολιτιστικού κεφαλαίου συνδέεται στενά με τη γενικότερη τοποθέτηση, κοινή σε όλους τους συντελεστές του τόμου, ότι δεν ζούμε «με μίντια», αλλά «μέσα σε μίντια». Στα μηντικά λοιπόν συμφραζόμενα και όχι σε κάποιο υποθετικό πλαίσιο πέρα και έξω από αυτά, τίθενται μερικά από τα πιο επίκαιρα ζητήματα της παρούσας κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης και η οπτική των πολιτιστικών βιομηχανιών έρχεται να τα διαφωτίσει με ενάργεια.

Τι είναι πριν απ’ όλα η Φύση; Τι είναι η Ηθική εν γένει, προτού να κάνουμε λόγο ειδικά για οικολογική ή περιβαλλοντική ηθική; Πώς δέον να αιτιολογούνται οι ηθικές κρίσεις για οτιδήποτε; Γιατί προκαλούνται οικολογικά προβλήματα, ιδίως πώς προξενεί η ανθρώπινη δράση εν κοινωνία τη γέννηση και επιδείνωσή τους; Πώς λαμβάνει χώρα ο μεταβολισμός των μελών του ανθρώπινου είδους μέσα στον φυσικό κόσμο; Μέσω τίνων κοινωνικών σχέσεων παραγωγής, ανταλλαγής, κατανάλωσης, άρα και στη βάση τι είδους σχέσεων ιδιοποίησης του υλικού κόσμου και του κοινωνικού πλούτου; Τέτοια ερωτηματικά μας καλούν να δοκιμάσουμε τους όρους προς απάντησή τους μέσα από το αναντικατάστατο πρίσμα της Φιλοσοφίας (θεω­ρητικής και πρακτικής), αλλά και της κοινωνικής θεωρίας. Μόνον έτσι καθίσταται θεμιτό να θεμελιωθούν βασικές και δεσμευτικές θέσεις σχετικά με το ηθικό και δικαϊικό ζήτημα: πώς οφείλουμε να δρούμε μέσα στον έμβιο κόσμο; Πώς οφείλουμε έναντι αλλήλων να πράττουμε ως προς τα ζώα;

Το 20 χρόνια χρειάστηκαν είναι το χρονικό του εγχειρήματος του Συνασπισμού που ξεκίνησε τα χρόνια 1991-1992. Όταν σε συνθήκες κατάρρευσης ενός ολόκληρου συστήματος ιδεών και αξιών, αγωνιστές της Αριστεράς ενός πλατιού φάσματος προελεύσεων αποφάσισαν να συνδιαμορφώσουν ένα σύγχρονο πολιτικό φορέα που να υπερβαίνει τόσο τον τριτοδιεθνιστικό κομμουνισμό όσο και τη σοσιαλδημοκρατία. Με την ελευθερία και την ισότητα χαραγμένες στις σημαίες του και στην αξιακή του ταυτότητα. Ήταν μια επιλογή μακράς πνοής, μια επιλογή αδιαπραγμάτευτη. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, πρωτότυπο και –ίσως γι΄αυτό – ελκυστικό. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν παρακολουθεί την εικοσάχρονη πορεία του Συνασπισμού, από το 1992 μέχρι το 2012. Μια πορεία που σημαδεύτηκε από πολλές δοκιμασίες, συγκρούσεις και αμφισβητήσεις. Μια πορεία που πέρασε από τη συγκρότηση της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και στη σημερινή του ανάδειξη σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής του τόπου. Με μόνιμο το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά δρώμενα, με σταθερό στόχο να σπάσει ο φαύλος κύκλος της δικομματικής εναλλαγής, με όραμα πάντα τη δημοκρατική-σοσιαλιστική αναγέννηση, το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν μπορεί να αξιοποιηθεί και στη νέα φάση, στο νέο ξεκίνημα, στο νέο εγχείρημα. Για να συμβάλει καθοριστικά ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τις πιο πρόσφορες πολιτικές πρωτοβουλίες και οργανωτικές μορφές, ώστε να σταματήσει η καταστροφή της χώρας, να οργανωθεί η δημοκρατική ανατροπή, να οικοδομηθεί μια κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, από θέσεις κυβερνητικές αύριο. Πάντα με τη θέληση, τη συμμετοχή και την ψήφο του λαού. Και είναι και αυτό το εγχείρημα δύσκολο και πρωτόγνωρο και αναγκαίο. Γι’ αυτό πρέπει και μπορεί να πετύχει. Για να ανανεώσουμε, για να ανανεώνουμε διαρκώς, τη μεγάλη Υπόθεση και τη μεγάλη Υπόσχεση.