Το βιβλίο αυτό προέκυψε από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εικαστικού Κωνσταντίνας Κατρακάζου γύρω από την έννοια Απουσία και υποστηρίχτηκε από μια διεπιστημονική ομάδα που αποτελείται από την Λουίζα Καραπιδάκη, ιστορικό τέχνης, την Φαίη Ζήκα, φιλόσοφο και τον Θανάση Χατζόπουλο, ψυχαναλυτή.Στο βιβλίο αυτό συνομιλεί το εικαστικό έργο Απουσία με επιστήμονες από το χώρο της ψυχανάλυσης, της ιστορίας, της ιστορίας της τέχνης, της κοινωνικής ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας αλλά και με ποιητές.

Ο παρών συλλογικός τόμος, που επιμελήθηκαν οι Ειρήνη Σηφάκη, Άννα Πούπου και Αφροδίτη Νικολαΐδου, αποτελεί προϊόν μιας συνεργασίας που προέκυψε μέσα από κοινές αναζητήσεις και προβληματισμούς που αφορούν τον κινηματογράφο τόσο ως τρόπο καταγραφής και θέασης του αστικού τοπίου όσο και ως πολιτισμική πρακτική που καθορίζεται από μια προνομιούχα σχέση με την πόλη. Πρόκειται, λοιπόν για μια πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης των θεματικών που αναδύονται μέσα από αυτή σχέση. Στόχος της έκδοσης είναι μέσα από αυτή την παρουσίαση διαφορετικών αντικειμένων και προσεγγίσεων να δώσει μια πρώτη εικόνα του εύρους του νέου αυτού διεπιστημονικού πεδίου που καταγράφεται με μεγάλη δυναμική στη διεθνή βιβλιογραφία. Αντικείμενα μελέτης των κειμένων που περιλαμβάνονται σε αυτό τον τόμο είναι η εικονογραφία της κινηματογραφημένης πόλης, η μετατροπή του αστικού χώρου σε κινηματογραφικό ντεκόρ κατά τη διάρκεια παραγωγής μιας ταινίας, η γενεαλογία και δημιουργία της νοηματικής συστοιχίας που συνδέει την πόλη με τον κινηματογράφο και τη νεωτερικότητα σε θεωρητικά κείμενα της πολιτισμικής κριτικής, η ιστορική πορεία της κινηματογραφικής αίθουσας ως σημείο συνάντησης της πόλης και του κινηματογράφου, η σχέση του δικτύου των κινηματογραφικών φεστιβάλ με τις πόλεις που τα φιλοξενούν κ.ά.Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται πρωτότυπες μελέτες αλλά και αναδημοσιευμένα κείμενα αναγνωρισμένων ακαδημαϊκών του εξωτερικού που έχουν συμβάλει σημαντικά στο πεδίο αυτό όπως η Giuliana Bruno (Harvard University), η Νία Περιβολαροπούλου (Essen Universitat), ο Laurent Creton (Paris 3 - Universite de la Sorbonne Nouvelle), ο Julian Stringer (Nottingham University) και η Paula Massood (Brooklyn College).

Με τον δεύτερο τόμο Κινηματογράφος ΙΙ. Η χρονοεικόνα, ολοκληρώνεται η επαναξιολόγηση του κινηματογράφου από τον Ντελέζ, η οποία ξεκίνησε με τον πρώτο τόμο Κινηματογράφος Ι. Η εικόνα-κίνηση. Αντλώντας από τη φιλοσοφία του Ανρί Μπερξόν, το έργο αυτό προσφέρει μαι συναρπαστική ανάλυση για την αναπαράσταση του χρόνου στο φιλμ και την κινηματογραφική αντιμετώπιση της μνήμης, της σκέψης και του λόγου. Ο Ντελέζ χρησιμοποιεί παραδείγματα από σπουδαίους δημιουργούς όπως οι: Ρομπέρ Μπρεσόν, Σεργκέι Αϊζενστάιν, Φεντερίκο Φελίνι, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Μπάστερ Κίτον, Ακίρα Κουροσάβα, Φριτς Λανγκ, Πιερ Πάολο Παζολίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, Φρανσουά Τριφό, Όρσον Γουέλς.

Το έργο του Ντελέζ δεν είναι μόνο μια φιλοσοφική μελέτη για τον κινηματογράφο, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, και μια κινηματογραφικής ματιάς σπουδή στη φιλοσοφία. Η καινοτομία του ως φιλοσοφικού έργου συνίσταται στην αντίληψη του Ντελέζ ότι η φιλοσοφία δεν είναι μια αντανάκλαση κάποιου πράγματος, αλλά παραγωγή εννοιών-εικόνων που μπορούν να κατανοηθούν με τους δικούς τους όρους. Ως μελέτη του κινηματογράφου, η δουλειά του Ντελέζ χαρακτηρίζεται από τη φιλοσοφική και κριτική εξέταση των εννοιών και των εικόνων που από την πλευρά του παράγει το κινηματογραφικό φιλμ.Ο κινηματογράφος, για τον Ντελέζ, δεν είναι μια γλώσσα που απαιτεί ερμηνεία, αναζήτηση κρυφών νοημάτων. Μπορεί να εννοηθεί ως μια σύνθεση από προλεκτικά σημεία και εικόνες. Με αυτή του την προσέγγιση ο Ντελέζ προσφέρει μια θεώρηση που αποτελεί ισχυρή εναλλακτική λύση απέναντι στις κυρίαρχες μέχρι σήμερα ψυχαναλυτικές και σημειολογικές θεωρίες για τον κινηματογράφο. Στηριζόμενος στις θέσεις του Μπερξόν για την αντίληψη και στην ταξινόμηση του Πιρς σχετικά με τις εικόνες και τα σημεία, ο Ντελέζ δημιουργεί μια νέα θεωρία για την εικόνα, την οποία εφαρμόζει σε παραδείγματα από το έργο διαφορετικών σκηνοθετών, όπως ο Γκρίφιθ, ο Αϊζενστάιν, ο Παζολίνι, ο Ρομέρ, ο Μπρεσόν, ο Ντράγερ, ο Στόχαϊμ, ο Μπουνιουέλ κ.ά. Καθώς θεωρεί ότι η κίνηση είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό του κινηματογράφου κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, αφιερώνει τον πρώτο τόμο του δίτομου έργου του για τον κινηματογράφο σε αυτή τη σκοπιά του φιλμ.

Το Γραμμόφωνο, Κινηματογράφος, Γραφομηχανή είναι ένα βιβλίο πρωτοποριακό τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενό του, καθώς μ’ αυτό συγκροτείται για πρώτη φορά μια σύγχρονη φιλοσοφία των μέσων. O συγγραφέας του, Φρίντριχ Κίτλερ, ένας από τους πιο πολυσυζητημένους εκπροσώπους της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκέψης, συνομιλεί με κλασικά κείμενα όπως αυτά του Pίλκε, του Kάφκα και του Xάιντεγκερ, με τους μεγάλους εφευρέτες των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας Έντισον, Mπελ και Tούρινγκ, αλλά και με τα έργα των θεωρητικών του λόγου και των μέσων Φουκώ, Λακάν και Mακλούαν. Η διεθνής κριτική αλλά και σημαντικοί φιλόσοφοι και καλλιτέχνες υποδέχτηκαν θερμά τόσο τη γερμανική όσο και την αμερικανική έκδοση του βιβλίου, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητά του. Ο Κίτλερ ιδρύει ένα νέο επιστημονικό και φιλοσοφικό τομέα, για τον οποίο αποτελεί ήδη μια ηγετική μορφή.

«O χορός δεν μπορεί να διαχωριστεί ουσιαστικά από τον πολιτισμό, και αυτή η ενότητα είναι κανονικά αρμοδιότητα και ευθύνη της ανθρωπολογίας». Mε αυτό το συμπέρασμα, η συγγραφέας κλείνει αυτό το πρωτοποριακό και πλέον κλασικό βιβλίο, την πρώτη γενική εισαγωγή στην ανθρωπολογία του χορού.H συγγραφέας ερευνά στο πρώτο μέρος τις διαφορετικές σημασίες που είχε ο χορός στο πέρασμα του χρόνου και στη συνέχεια εξετάζει τη θέση που κατέλαβε στις ανθρωπολογικές μελέτες κατά τον 20ό αιώνα. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζει την ιστορική, συγκριτική και συμβολική προσέγγιση του χορού, βασισμένη σε παραδείγματα απ' όλο τον κόσμο. Tέλος στο τρίτο μέρος αναλύει τις σύγχρονες τάσεις στην έρευνα του χορού, τάσεις συνδεδεμένες με ζητήματα δημιουργικότητας και αισθητικής, επικοινωνίας και νοήματος.

δώ και έναν αιώνα, η τέχνη σχετικοποιεί ακατάπαυστα τους παραδοσιακούς τόπους (το ωραίο, το υψηλό, το γούστο κ.ά.), όπου η αισθητική έβρισκε μέχρι τότε τα σημεία αναφοράς της. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι το περιεχόμενό τους αχρηστεύτηκε ανεπανόρθωτα, αλλά ότι χρήζει επαναπροσδιορισμού και ανακατανομής με βάση ορισμένες προβληματικές πιο σφαιρικές.Το βιβλίο επικεντρώνεται σ' αυτήν τη διάσταση, προτείνοντας ένα φάσμα «ζωτικών ζητημάτων», που στόχο έχουν να προσφέρουν μια πανοραμική θέα των θεμάτων τα οποία φαίνονται ως τα πλέον ενδεδειγμένα να υπογραμμίσουν τη ζωτικότητα του φιλοσοφικού στοχασμού σστην σύγχρονη εποχή.Πρώτιστο μέλημα των συγγραφέων υπήρξε η μελέτη αυτή ν' απευθύνεται σε όλους όσοι ενδιαφέρονται για το αντικείμενο, και όχι αποκλειστικά σε φοιτητές φιλοσοφίας. Ιδιαίτερα όσοι σπουδάζουν ιστορία της τέχνης, πλαστικές τέχνες, τέχνες του θεάματος, κινηματογράφο, λογοτεχνία κ.λπ., θα μπορέσουν να βρουν την ύλη που θα τους βοηθήσει να εξοικειωθούν με την σύγχρονη φιλοσοφική αισθητική, τουλάχιστον με την αισθητική που θέτει την ανάλυση στο επίκεντρο των προβληματισμών της.