Mε τον τίτλο "Kριτική Διεπιστημονικότητα" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «νήσος» το τέταρτο τεύχος της συλλογικής προσπάθειας μιας ομάδας έρευνας για τη διεπιστημονικότητα και τη μεθοδολογία. H ομάδα λειτουργεί με τη μορφή εργαστηρίου και στοχεύει στην κριτική και ολιστική σύλληψη όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής και στις αμοιβαίες εξαρτήσεις τους, ώστε η προοπτική της γνώσης να υπαχθεί στην προοπτική της χειραφέτησης του ανθρώπου. Το κεντρικό θέμα στο οποίο αφιερώνεται το τεύχος αυτό είναι οι κοινωνικές διακρίσεις. Εξετάζονται οι διάφορες μορφές τους, οι όροι της διαμόρφωσής τους και οι προοπτικές τους στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Τα σχετικά άρθρα είναι: «Εξατομικευμένη και συλλογική ταυτότητα στη Νεολιθική Ελλάδα: μια διαλεκτική σχέση» της Σ. Σουβατζή, «Η αλόγιστη πλάνη των αλιτηρίων Ελλήνων. Οι διακρίσεις που συνεπάγονται οι ατυχείς επιλογές των εθνικών στην ύστερη αρχαιότητα» της Δ. Ιωσήφ, «Οι κοινωνικές διακρίσεις της ηλικίας» του Σ. Δημητρίου, «Χορογραφίες της πόλης του Ηρακλείου: πέντε γυναίκες συγγραφείς παγιδεύουν στο κάτοπτρο του λόγου τις αδιόρατες φυσιογνωμικές εκφάνσεις ενός τόπου» της Μ. Μοίρα, «Εθιμικές και ιδεολογικές μορφές αντίστασης: η συμβίωση ντόπιων και εξόριστων στην Ικαρία 1946-1949» της Ε. Μαμουλάκη, «Κοινωνικές αναπαραστάσεις του ¨καθαρού¨ και του ¨βρώμικου¨ χώρου: το The Mall Athens και το κέντρο της πόλης» του Δ. Λάλλα, «Χρονοχώροι του δημόσιου οικείου: Αθήνα και πόλη του Μεξικού» της Μ. Χαϊδοπούλου-Βτυχέα, «Η άλλη¨ πόλη στον κινηματογράφο της Λατινικής Αμερικής» του Κ. Χατζηφραγκιού-Μακρυδάκη και «Κοινωνικοί σχηματισμοί διακρίσεων και αισθητική αντόληψη: ο μύθος της διαπολιτισμικότητας» του Σ. Γαλάτη. Το τεύχος συμπληρώνεται με τις Κριτικές Παρεμβάσεις: «Μελετώντας το βιβλίο του Β. Κρεμμυδά ¨Το καριοφίλι και το γρόσι¨. Οι σκέψεις του κοινωνικού ανθρωπολόγου» της Μ. Βελιώτη-Γεωργοπούλου, «Ο Άλλος μέσα από την κάμερα: M. M. Piault, ¨Ανθρωπολογία και κινηματογράφος¨. Μεταίχμιο» του Σ. Δημητρίου και «Κινηματογράφος και Δυτική κυριαρχία.

Το βιβλίο της Ντούλσε Μαρία Καρντόζο Βιολέτα ή Γνωρίζω την αγάπη εξ ακοής έχει πάρει το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2009). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο βιβλίο, που συνδυάζει μια αποσπασματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση που όμως διατηρεί άθικτο το κεντρικό στημόνι πάνω στο οποίο πλέκονται οι προσωπικές ιστορίες των υπόλοιπων ηρώων, με αναφορές στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Πορτογαλίας. Με το βιβλίο αυτό η Καρντόζο υιοθετεί ένα νέο στιλ γραφής στην πορτογαλική λογοτεχνία.Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της υπέρβαρης Βιολέτας, πωλήτριας προϊόντων αποτρίχωσης, καθώς αναπολεί τη ζωή της, ενώ κείτεται ετοιμοθάνατη στην άκρη του δρόμου μετά από τροχαίο ατύχημα. Πρόκειται για μια γυναίκα που, όπως δηλώνει η ίδια, δεν γνωρίζει την αγάπη παρά μόνο εξ ακοής. Πέρασε τη ζωή της αποζητώντας την ανθρώπινη επαφή μέσα από τυχαίες συνευρέσεις με φορτηγατζήδες στα πάρκινγκ των εθνικών οδών. Η πάλη της με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την ομορφιά είναι η ιστορία της ενοχής της για την ντροπή που αισθάνεται η οικογένειά της λόγω της εμφάνισής της. Πέρα από την ιστορία όμως της Βιολέτας, το βιβλίο αναφέρεται και στην πορτογαλική ιστορία, ιδιαίτερα στην επανάσταση του 1975. Όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας: «Να γράφεις για το θάνατο είναι μια πρόκληση, γιατί δεν έχω πεθάνει, δεν ξέρω τι σημαίνει είμαι νεκρή, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είναι. Σκέφτομαι πως ο θάνατος μας απελευθερώνει από τις δύο διαστάσεις που μας επιβάλλει η ζωή, το χώρο και το χρόνο. […] Δε θέλησα να μιλήσω για το σωματικό θάνατο. […] Θέλησα να μιλήσω για τους θανάτους που συμβαίνουν καθημερινά χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε, γιατί απλώς δεν προσέχουμε.Παραδείγματος χάρη, όταν μιλάω για την Επανάσταση της 25ης Απριλίου 1975, δεν κάνω μια πολιτική ανάγνωση. Η 25η Απριλίου ήταν μια πολιτική αλλαγή, μια αλλαγή καθεστώτος, αλλά κι ένας χώρος ονείρου· πέρασαν από τότε τριάντα χρόνια, και κάπου, δεν ξέρω πού, το όνειρο χάθηκε, το όνειρο πέθανε. Προσπάθησα να δω πού χάθηκε το όνειρο της 25ης Απριλίου.

Το Μεγαρικό Γλωσσικό Ιδίωμα – Λεξικογραφική Μελέτη είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας συγκέντρωσης και επεξεργασίας του ιδιωματικού γλωσσικού υλικού που χρησιμοποιούσαν οι Μεγαρείς. Η γλώσσα, εκτός από μέσο επικοινωνίας, αποτελεί εργαλείο νόησης και σκέψης, αστείρευτο πεδίο δημιουργίας, και καθορίζει τη δυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων. Επειδή οι γλωσσικές ιδιαιτερότητες δεν είναι κοινωνικά ουδέτερες αλλά πάντοτε εμβαπτισμένες σε κοινωνικές αξίες, αποτελούν σημαντικό στοιχείο για την καταγραφή και κατανόηση του τοπικού πολιτισμού. Το Μεγαρικό Γλωσσικό Ιδίωμα στόχο έχει να φωτίσει αυτές τις λειτουργίες της γλώσσας και να καταδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μεγαρικής κοινωνίας, όπως οικονομία, κοινωνική διαστρωμάτωση, έθιμα, αντιλήψεις, ιστορία του τόπου, καθημερινή ζωή, όλες αυτές τις δραστηριότητες που συνιστούν τον πνευματικό και υλικό πολιτισμό. Έγινε επίσης προσπάθεια να καταγραφεί και να ερμηνευθεί ένα μεγάλο μέρος των ιδιωματικών λέξεων και φράσεων, που έχει συναισθηματική αξία για τους Μεγαρείς και θα συντελέσει στην ενίσχυση της ταυτότητάς τους σήμερα, που οι τοπικές κοινωνίες κινδυνεύουν να χάσουν την ιδιαιτερότητά τους. Η διάσωση λοιπόν των τοπικών γλωσσικών ιδιωμάτων και της γλωσσικής ποικιλομορφίας, η οποία συντέλεσε στην ενότητα της νέας ελληνικής γλώσσας, συμβάλλει στη διατήρηση των αξιών και του πολιτισμού μας.

Η αναφορά στο ελαιόδεντρο είναι αρκετά σύνηθες γεγονός στην ευρωπαϊκή γραμματεία του 19ου και του 20ού αιώνα. Το δέντρο αυτό μάλιστα θα αποτελέσει το έμβλημα της έλξης που ασκεί στους βόρειους λαούς η Μεσόγειος, θα σημάνει τον πόθο για φως και ζέστη, θα γίνει σύμβολο μιας φύσης καλλιεργημένης και προσιτής, συνώνυμο της εγκράτειας και της διαλλακτικότητας, ακόμα και έναυσμα στοχασμού σχετικά με τη χρονική διάρκεια του βίου μας, η οποία είναι πάντα ένα μικρό απόσπασμα του ευρύτερου ιστορικού χρόνου.Σε αντίθεση προς τα προαναφερθέντα, τα κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας εκφράζουν την καθημερινή, άμεση και βιωματική σχέση του συγγραφέα με το δέντρο της ελιάς, το οποίο είναι σχεδόν πάντοτε ενταγμένο στο φυσικό του περιβάλλον. Εδώ, η σχέση που αναπτύσσεται με την ελιά και τον καρπό της δεν έχει νοσταλγική χροιά. Πολύ περισσότερο έχουμε να κάνουμε με την περιγραφή μιας άμεσης, προσωπικής εμπειρίας, η οποία δεν είναι απαραιτήτως γαλήνια. Εδώ οι μεταφορές είναι πιο νηφάλιες, οι συμβολισμοί πιο απτοί, η σχέση με την ιστορία πιο άμεση.Στην παρούσα έκδοση έχουν συγκεντρωθεί 86 κείμενα Eλλήνων και ξένων συγγραφέων που ναφέρονται στην ελιά. Tην καλλιτεχνική επιμέλεια της έκδοσης έχει αναλάβει ο φωτογράφος Δημήτρης Στουπάκης 42 φωτογραφίες του οποίου συμπεριλαμβάνονται στον τόμο.Στην παρούσα έκδοση έχουν συγκεντρωθεί 86 κείμενα Eλλήνων και ξένων συγγραφέων που ναφέρονται στην ελιά. Tην καλλιτεχνική επιμέλεια της έκδοσης έχει αναλάβει ο φωτογράφος Δημήτρης Στουπάκης 42 φωτογραφίες του οποίου συμπεριλαμβάνονται στον τόμο.

Τι είναι πριν απ’ όλα η Φύση; Τι είναι η Ηθική εν γένει, προτού να κάνουμε λόγο ειδικά για οικολογική ή περιβαλλοντική ηθική; Πώς δέον να αιτιολογούνται οι ηθικές κρίσεις για οτιδήποτε; Γιατί προκαλούνται οικολογικά προβλήματα, ιδίως πώς προξενεί η ανθρώπινη δράση εν κοινωνία τη γέννηση και επιδείνωσή τους; Πώς λαμβάνει χώρα ο μεταβολισμός των μελών του ανθρώπινου είδους μέσα στον φυσικό κόσμο; Μέσω τίνων κοινωνικών σχέσεων παραγωγής, ανταλλαγής, κατανάλωσης, άρα και στη βάση τι είδους σχέσεων ιδιοποίησης του υλικού κόσμου και του κοινωνικού πλούτου; Τέτοια ερωτηματικά μας καλούν να δοκιμάσουμε τους όρους προς απάντησή τους μέσα από το αναντικατάστατο πρίσμα της Φιλοσοφίας (θεω­ρητικής και πρακτικής), αλλά και της κοινωνικής θεωρίας. Μόνον έτσι καθίσταται θεμιτό να θεμελιωθούν βασικές και δεσμευτικές θέσεις σχετικά με το ηθικό και δικαϊικό ζήτημα: πώς οφείλουμε να δρούμε μέσα στον έμβιο κόσμο; Πώς οφείλουμε έναντι αλλήλων να πράττουμε ως προς τα ζώα;